De Professor

Onlangs heb ik al beschreven waarom politici zo moeilijk doen. Maar dat daar nog een hele wereld achter schuil gaat zal velen van jullie wel ontgaan of totaal niet interesseren. Maar eigenlijk is daar sinds het vertonen van de Davinci Code ook wel wat verandering in gekomen.

Woorden als Illuminatie en Vrijmetselaars worden al minder schrikbarend bekeken en als gewoner beoordeeld. Maar de echte verhalen er achter komen nog steeds niet naar buiten. Wel meer en meer complot theorieën waarvan het waarheidsgehalte gebaseerd is op horen zeggen of wat vage artikelen of eeuwenoude geschriften en voorspellingen. Wat hier dan ook echt waar van is blijft dan ook een raadsel, maar aan de andere kant doen de besproken er vrolijk aan mee door zich in een geheimzinnig stilzwijgen te hullen.

De mooiste theorie die ik gehoord heb is dat deze club mensen een groot deel van de westerse wereld in hun macht hebben. Maar dat ze van elkaar niet weten waar hun bondgenoten zich bevinden. Volgens deze theorie zit er in elk bestuur van een grote multinational wel een vooraanstaand lid van deze club en zijn zij onderling er alleen maar mee bezig om het voor elkaar zo mooi en makkelijk mogelijk te maken. En de rol van politici hierin? Nou kijk maar eens waar alle grote en invloedrijke politici belanden. Juist op topposities van de grote multinationals. Maar de grootste grap van alles vind ik nog dat iemand het presteert om te beweren dat onze eigen Koningin aan het hoofd van de belangrijkste logge zou staan. En wel de geheime internationale logge in Den Haag.

Het bestaan van deze logge in Den Haag wordt met tegenzin geaccepteerd door de Amerikaanse bondgenoten. Doordat deze logge in Den Haag is er ook gekozen om het Internationale Strafhof daar te vestigen, want ook onder de kopstukken van de Verenigde Naties, Amnesty International zitten leden van deze groepering. Net als onder de topambenaren, politici en rechters. Wat nog erger is dat de organisatie bijna hetzelfde lijkt te functioneren frappant als terroristische cellen.

Geheel in lijn met deze theorieën is ook de moord op Pim Fortuin beschreven met als bonus de moord op Theo van Gogh. Maar het vreemde is dat ook nu nog deze theorie alleen maar versterkt wordt door nieuwe feiten i.p.v. afgezwakt. Een vreemde gang van zaken of zouden ook deze heren er achter komen dat ze hun zakken niet langer in hun eentje kunnen vullen?

Van tijd tot tijd hierover nadenken en filosoferen is best leuk. Al lijkt het er op dat of mensen er niets over durven te zeggen of er totaal niet in zijn geïnteresseerd. Mij maakt het niet zo gek veel uit en hoor graag hoe anderen denken dat de wereld nou echt bestuurd wordt.

Ik hoor jullie al denken: het bouwen van een brug met letters? Ja echt ook dat kan. Maar laat ik eerst eens beginnen te vertellen wat nou het doel van een brug is. Een brug is bedoeld om makkelijker een kloof te overbruggen.

Nou bestaat het bouwen van een brug uit verschillende fases, maar eigenlijk is er maar 1 fase warbij de bruggenbouwer echt actief is. De daadwerkelijk bouw van de brug. Dat dit ook meteen het meest lastige deel van zo'n project is weet bijna iedereen. Maar wat niemand zich zal realiseren is dat juist de bruggenbouwer  over zeer goede communicatieve vaardigheden moet beschikken. De rol van de bruggenbouwer moet je dan ook niet onderschatten. Juist hij moet er voor zorgen dat 2 teams, die elk aan een kant van de kloof staan, samen de kloof dichten.

Maar hoe dicht je kloven met letters? Nou ook dat zien en horen we wel vaker gebeuren. En daar komt dan ook de uitdrukking een bruggetje slaan bij kijken. Deze wordt eigenlijk nog het meest gebruikt door presentatoren op radio en tv, maar ook op een festival ontkom je er tegenwoordig niet aan. Maar die bruggen zijn vaak niet zo heel bijzonder aangezien alle partijen elkaar al kennen.

Op Facebook, Myspace, Hyves en Twitter zijn het vaak de gemeenschappelijke interesses die zorgen dat mensen zelf de brug slaan. Maar ook daar tref je echte bruggenbouwers aan. Mensen die op Twitter de moeite nemen om op folowing friday (#ff) mensen te promoten op basis van interesses of die in een gesprek regelmatig de moeite nemen om ook anderen erin te betrekken. En op deze manier de kloof tussen hun vrienden dichten.

Maar ook dit is weer een bruggetje om jullie te kunnen vertellen dat ik gisteren ben bevorderd tot bruggenbouwer op Twitter. Ik heb sinds afgelopen vrijdag steeds wat volgers van mij kennis met elkaar laten maken. Maar dan met name 1 volger. Deze volger ken ik zelf dan ook het beste en dat maakt het wel wat makkelijker om bruggetjes te maken. Het heeft er in elk geval toe geleid dat er wordt gesproken over meetings, maar ook in discussies en respect wordt er flink gedeeld. Het is dan ook mooi om te zien dat ik mensen gelijk moet geven voor hun uitspraken. Ik leer inderdaad snel.

Want dit is waar het op Twitter om draait. Zorgen dat je links legt. Maar eigenlijk wordt het belangrijkste ervan vergeten. Zit er niet omdat het moet, maar zorg ervoor dat je geniet doordat je er zit. Alleen zo groeit jouw eigen netwerk en blijf je er met plezier aan werken. Al zeg ik het zelf, ik vind dat ik het niet slecht doe voor iemand die nog maar 3 weken echt aan het twitteren is.

Zo zie je maar weer hoeveel verschillende bruggen je met een paar letters kunt maken. Dat is nou het mooie van taal. Spelen met de woorden en zinnen kan er voor zorgen dat de leukste dingen ontstaan. Hele pagina's vol zijn er op die manier ontstaan, boeken vol. En met al die boeken zou je natuurlijk weer een fantastische brug kunnen bouwen.

Zoals de titel al doet vermoeden, schotel ik jullie vandaag een serieus onderwerp voor. Jullie hoeven echter niet bang te zijn voor ingewikkeld taalgebruik en tekstblokken die dusdanig onduidelijk zijn dat ze alleen maar goed zijn voor juristen of als stofverzamelaar. Nee, ik ga juist mijn best doen om het zo eenvoudig en luchtig mogelijk te houden.

Laat ik beginnen met eenvoudige dingen uit te leggen. Allereerst beginnen de diverse partijen met hun coalitie vorming. hierin staan allen maar hoofdlijnen beschreven van plannen die ze verder willen uitwerken. En daar begint het probleem. Er wordt vanuit dat standpunt gezocht naar aanpassingen van de regelgeving en beleid om het gewenste doel te behalen. Er wordt dan op hoofdlijnen advies gevraagd aan de beleids-ondersteuners van de betreffende minister. En deze komen dan met een aantal voorstellen. Hieruit wordt gekozen voor een bepaalde strategie en aan de eigen fractie en die van de coalitiepartijen voorgelegd. Nadat deze het eens zijn kan de tunnelvisie beginnen. En een paar maanden later ligt er een voorstel en voordat deze in de 2e kamer wordt besproken gaat deze eerst weer naar de fracties van alle partijen. Je snapt zo woord van elke beslissing en aanpassing een tijdrovende klus gemaakt. En dan heb ik het nog niet over de gevolgen van inspraak en bezwaar procedures gehad. Daar ligt de oorzaak dat projecten vaak vertraagd worden en dus ook duurder uit pakken als begroot. Maar ondertussen is het de ambtenaar die de schuld krijgt. Terwijl hij of zij niet anders kan door de opgelegde beleidsregels en bestuurswetten.

Zodra dit voorstel in de 2e kamer wordt aangeboden ontstaat er voor de minister een probleem. Hoe goed ook de argumenten van de oppositie, hij moet vast houden aan zijn standpunt. Dat is immers wat zijn fractie van hem verwacht. Hoewel ook de fractie op basis van deze argumenten ook al van mening kan zijn verandert. Hier ontstaat dus voor ons 'gewone' mensen de frustratie en onbegrip.

Je kan het vergelijken met de rol van een makelaar bij de verkoop van een huis, waarbij met het wijzigen van de prijs ook de voorwaarden wijzigen. Zodat bij elk nieuw bod beide partijen weer moeten nadenken over het wel of niet aanvaarden en het doen van een tegenbod. Hoewel de makelaar wel weet bij welk bod hij zal adviseren om het te aanvaarden, zal hij dit nooit direct laten merken en zal hij proberen er een betere deal voor zijn klant uit te halen. Ga je met z'n allen in 1 ruimte zitten heb je het in een uurtje rond, maar ga je heen en weer bellen ben je al gauw 1,5 week verder.

Nee met de dynamiek waarin onze huidige samenleving zich op dit moment beweegt is de politiek een log en stug apparaat geworden. Het is hoogtijd voor een verandering in het politieke systeem. De komst van social media kan daar juist ook een bijdrage aan leveren. Denk bijvoorbeeld aan de afgeschermde media zoals Yammer. Dit zou juist in de kamer gebruikt moeten worden, icm tablets. Geen stapels aan dossiers meer, geen onderbrekingen voor overleg. Nee de fractie kan reageren op de argumenten van de oppositie en direct aanpassingen uitwerken en bevindingen weer delen met de minister. Dit vraagt wel om een bredere voorbereiding, voordat je aan een debat kan beginnen, maar de doorlooptijden worden daarmee wel verkort en de duidelijkheid bij de bevolking komt terug.

Een ander probleem waar we mee te maken hebben is imago politiek. Door de opkomst van het internet en interactieve media is het veel eenvoudiger om goede peilingen te doen naar het stemgedrag van de bevolking op dit moment. Dit kan er toe leiden dat er uit angst voor de huidige peilingen standpunten minder op de spitst worden gedreven als dat de achterban zou willen. De drang naar macht en de wil om te regeren is groter dan het besef waarvoor men eigenlijk in de kamer zit.


Het stukje imago politiek zorgt voor meer problemen. Beslissingen over zaken die niet plezierig ontvangen gaan worden worden steeds weer uitgesteld. Neem de doorvoering van het nieuwe zorgstelsel, het wijzigen van de AOW-leeftijd. Een ander punt waar men zich al 15 jaar over buigt is de hypotheekrente aftrek. Geen enkele politieke partij zal zich hier aan wagen. Aanpassing van het stelsel kost je immers 1/3 van je stemmen en dan kan je de volgende periode niet mee regeren.

Maar ook dit is op te lossen. Wederom een aanpassing in cultuur. Door de versnippering aan partijen en het ontstaan van one issue partijen kunnen we eigenlijk niet anders. Deze partijen hebben direct geen enkele invloed, maar zorgen er gezamenlijk wel voor dat er een brede coalitie gevormd moet worden, aangezien de totale hoeveelheid zetels door meer partijen worden gedeeld.. Doordat deze alleen in het middengebied raak vlakken hebben is het vrijwel onmogelijk om tot een akkoord te komen wat goed is voor de samenleving. Nee wat we nodig hebben is meer transparantie en dat is heel eenvoudig te realiseren. Weg met een brede coalitie, maar laat gewoon de 2 grootste partijen met elkaar praten. En laat die maar met een minderheidskabinet komen. Elk standpunt meteen volledig uitvechten in de kamer. Probeer daar maar te overtuigen dat jouw idee het beste is voor Nederland. Wat zal gebeuren is dat initiatieven in een eerder stadium al met alle partijen worden besproken om zo een echte meerderheid te vormen. Zo kun je afgevaardigden ook de vrijheid geven om voor hun eigen mening te gaan bij onderwerpen die voor de partij zelf minder belangrijk zijn. Zo krijgt ook de voorkeursstem een belangrijker rol.

Een ander stoorzender bij politici is het taal gebruik. Ook dit valt te verklaren, maar niet op te lossen  Elk woord wordt letter voor letter genoteerd en valt terug te lezen. Op schrift verdwijnen intonaties en lichaamstaal. Hierdoor moet mag je een zin maar op 1 manier kunnen uit te leggen. Tja en dat kan alleen als je overgaat in juridisch geneuzel. Dit zal dan ook niet iets zijn wat snel zal veranderen. Tenzij er i.p.v. tekst gebruik gemaakt gaat worden van video, maar ook dan vrees ik dat elke zin los wordt beoordeelt en altid weer in het voordeel van een ander worden gebruikt.

Tja en waarom het mij lukt om tot deze oplossingen te komen en de heren in de ivoren torens niet? Ook dat is simpel. Hoe meer je leert, hoe meer je volgens een bepaald patroon gaat denken. Je gaat eerst analyseren waardoor het probleem veroorzaakt was en dan begin je te bedenken hoe je de bestaande situatie kan verbeteren, en pas als je alle mogelijkheden hebt beoordeelt ga je aan de slag met het uitwerken van de in jouw ogen beste oplossing. Tja en bij eenvoudige problemen hoef je dat helemaal niet te doen. Je snapt zelf toch ook wel dat het ronde blokje door het ronde gaatje moet. Daar heb je toch geen uitgebreid onderzoek voor nodig?

Uiteraard speelt er nog veel meer mee achter de schermen. Maar dat valt niet in een blog te verwerken, dat vraagt om maanden onderzoek, interviews en niet te vergeten pagina's met informatie. Maar denk dat dit de politiek iets begrijpelijker maakt.

Het is 2001, ik begin te chatten op de website van internetprovider zonnet. Op het moment dat ik me daar wil aan melden moet ik een nickname opgeven. Aangezien ik er 1 wil gebruiken die ook dicht bij mezelf staat begin ik na te denken. Meteen schiet De Professor door mijn hoofd. Totaal geen link leggend met Professor Pim die in die tijd zeer populair was.

Nee de naam heb ik een paar jaar eerder eens gekregen tijdens de vakantie. Het is een mooie zomer in 1995 in dat jaar heb ik net mijn bril gekregen. En aangezien deze jongen in sommige dingen nog wel eens lui kan zijn stond deze geregeld op de punt van mijn neus. Daar komt bij dat ik nogal een wijsneusje was. Door mijn leergierigheid en afkeer tot school heb ik menig documentaire wel gezien ipv mijn huiswerk. Terwijl ondertussen de lekkerste muziek uit mijn stereo-torentje werd geblazen. Zodoende wist ik van een hoop dingen altijd wel iets af, maar niet de details. En door mijn ik zie wel hoe dingen lopen houding vergat ik ook wel eens wat afspraken of zo.

Zo kwam ik dus een keer naar de caravan van Leon toe. Zijn moeder Paula deed open en begroette me met de woorden Dag professor. Je weet toch dat Leon moest werken? Stom, natuurlijk wist ik dat en ja hoor de bijnaam was geboren. Eerst had ik nog zo iets van moet dat nou, maar ergens vond ik het wel goed en beschouw het dan ook meer als een compliment.

De link met professor Pim kwam ik zelf later pas achter. En op dat moment had ik me ook wat dieper in zijn materie verdiept. Blijkt dus dat ik bijna volgens zijn partij programma heb geantwoord op de chats. En daarmee dus menig LPF stemmer heb gecreëerd, zonder dat ik mijzelf daarvan bewust ben geweest.

Vandaag de dag gebruik ik dus nog steeds dezelfde bijnaam en gek genoeg past deze nog steeds bij me. Nog altijd verdiep ik me in een breed scala aan onderwerpen. Overal weet ik dan wel weer wat vanaf en nog steeds alleen net iets meer dan de grote hoofdlijnen.

Maar er zijn ook dingen waar ik diep over kan denken. Verregaande gedachtenkronkels waarbij ogenschijnlijke grote problemen toch eenvoudig opgelost kunnen worden. Neem bijvoorbeeld zonne-energie en nieuwbouwwoningen. Die 2 zijn uitermate goed met elkaar te combineren. En ook de gevels van kantoorpanden zouden prima kunnen worden behangen met zonnecollectoren. De prijzen van de panden zullen wel iets hoger worden, maar aan de andere kant zullen de energielasten dusdanig lager uitvallen dat het de hogere prijs zal compenseren. Misschien dat ik later nog wel meer van dit soort ideeën zal delen, maar nu even niet.

Vergeet helemaal waarom ik er nu weer aan moest denken. Maar dat kwam door de show van Chrisette Michele afgelopen woensdag. Sta nog heerlijk na te genieten in de kelder van 5 elementz en ineens komt Jason aanzetten met de opmerking dat ik afgestudeerd ben. Doordat ik al 15 jaar lang diverse feestjes heb bezocht en hem dus ben tegengekomen in de meest bizarre kroegen en jongerencentra. De rest van de groep geeft met in 1 klap een bijnaam: De Professor

Gisteren maakte ik weer eens gebruik van mijn opmerking 'kei gaaf'. Nu vraag je je vast af waarom het mijn opmerking is. Nou eigenlijk is dat weer een heel simpel verhaal.

Het begon met een discussie toen ik een jaar of 10 was. Wij waren op vakantie in noord Limburg in IJsselsteyn, waar wij het hele kampeerseizoen in de weekeinden te vinden waren. Op die camping stonden een aantal Brabanders en een Hollanders. In die tijd hadden wij de gewoonte om alles gaaf te noemen en de Brabo's vonden alles kei leuk.Tja en dan krijg je al snel rivaliteit tussen de verschillende groepen.

Tijdens een van de gesprekken ontstond dus de discussie over wat er nou gebruikt moest worden, want eigenlijk was alles fout. Arne en Jody trokken het hardst aan de discussie. Maar goed dat waren dan ook twee neefjes van elkaar en behoorlijk aan elkaar gewaagd. Mooie was dan ook dat de 1 uit Deurne kwam en de ander uit Heerhugowaard. Uiteindelijk was ik degene die de 2 uitspraken combineerde tot kei link, er werd lacherig op gereageerd, maar toen ik meteen daarna met kei gaaf begon werd het al snel overgenomen.

Gedurende de vakantie werd dit dan ook goed volgehouden. Echter dat ik na de vakantie terug kwam in mijn klas van de basisschool werden mijn broertje en ik hard uitgelachen voor deze opmerking. Maar wij hebben ons niet uit het veld laten slaan door deze kleine groep mensen.

Toen ik een jaar later naar het voortgezet onderwijs ging gebeurde er iets merkwaardigs. Iedereen om mij heen had het ineens over kei gaaf zus en kei gaaf zo. Waar het vandaan wist niemand, maar ik wist genoeg. Ergens bij onze vakantie-vrienden had iemand het opgepakt en in een jaar tijd was het langzaam als een olievlek over Nederland verspreid. Toen ik tegen hen begon dat ik de betreffende combi al langer kende werd ik voor gek verklaard. Hoe kon ik nou al een jaar weten van uitspraken die net hip zijn? Dat was in hun ogen onmogelijk. Ik heb het er toen maar bij laten zitten. Ergens was dit voor mij een mooie wraak actie op de pesters waar ik op dat moment last van had.

Zonder dat ze het wisten liepen ze mij af te kraken en tegelijkertijd liepen ze als een stelletje meelopers in mijn voetsporen achter mij aan. Later heb ik nog wel een poging gedaan om ze te laten zien wie ze nou imiteerden, maar niemand die mij wilde geloven. Hoe kon ik dat immers bedacht hebben en nog erger hoe kon het dat het er een jaar over had gedaan voordat het hun had bereikt. En zelfs de link dat ze met leeftijds- en plaatsgenoten van mijn vakantievrienden hadden staan praten wilde niet tot ze doordringen.

En nu komt het mooiste afgelopen woensdag is er weer iets nieuws ontstaan, maar daar ga ik jullie niets over verklappen. Het enige wat ik er op te zeggen heb is dat het tijd is voor een Cola Drieman om het weekend in te luiden.

Dat ik vanmorgen wakker werd had ik het idee dat ik wel een heel vreemde droom had gehad. Hoe was het mogelijk? Ik zal het proberen uit te leggen. Maar op het moment dat ik mijn beeldscherm bekeek realiseerde ik mij dat het geen droom was. Ik had het echt meegemaakt!

Het is woensdagochtend 13 april 2011. Zoals gebruikelijk duik ik nog even achter mijn pc, eventjes alle tweets van de afgelopen nacht checken. En ga gewoon naar mijn werk. Dan komt er een bericht binnen van @5_elementz, hip hop lifestyle winkel in Amsterdam,





Het heeft mijn aandacht te pakken dus ik reageer erop net als @Engelland2011. Ik zit ondertussen aan wat namen uit Nederland te denken. En gok op een Brainpower o.i.d.,maar niet veel later komt het volgende bericht binnen.




Haar naam ken ik niet, maar doordat ik zie met wie ze heeft samen gewerkt ga ik het meteen checken. Het eerste wat ik van haar luister is dit:

Ik ben dus meteen verkocht en antwoord dat ik erbij ben. Niet veel later krijg ik bericht terug. Ik moet haar een berichtje sturen dat ik kom. Meld mij netjes aan en niet veel later heb ik een nieuwe volgster:





WTF, grammy award! Dat had ik dus nog niet eens gezien. Maar even later volgt er een bericht dat ze mensen voor de gastenlijst. Niet meer dan 75 plekken zijn er beschikbaar en aanmelden kan enkelt via twitter. Ik kan er dus min of meer vanuit gaan dat ik er bij ben, maar toch blijf ik de rest van de dag wat gespannen wachten op het verlossende bericht. Nog voordat ik antwoord heb vertrek ik richting Amsterdam. Haal daar nog even snel wat te eten en terwijl ik richting 5 Elementz, Nieuwezijds voorburgwal 44 , loop krijg ik een DM binnen:





Ik heb er zin in. Ondertussen ben ik me wel af gaan vragen hoe Jason dit voor elkaar heeft gekregen en buiten voor de deur krijg ik het verlossende antwoord. Hij kende haar dus ook niet en heeft haar dus als normale klant behandelt terwijl ze in de winkel was. Heeft haar nog de kelder laten zien waar geregeld optredens worden gegeven. Als ze weg is belt ze hem met de vraag of hij wist wie ze was. In alle eerlijkheid antwoord hij nee. Hij moest haar volledige naam maar eens opzoeken op Google. Wat hij dus meteen doet. Hij checkt haar twitter ruim 180.000 volgers, bekijkt haar site en leest grammy, NAS, Jay-Z luisterd op youtube en belt haar dus terug en zij komt met het idee voor een secret show aan zetten. Geluid en DJ worden de volgende dag geregeld en niet veel later vliegen dus de tweets de deur uit.

Als de deur open gaat loop ik naar beneden. Achter de bar zie ik dri3man staan, zeg hem even gedag en sta weer eens wat met hem te ouwe hoeren en dollen. Heel even leen ik de uitspraak van @google4ever "Mijn favoriete kleur onder de tien is woensdag" 3 antwoord daarop dat dat toevallig is, want die van hem is donderdag. Zijn favoriete kleur van de regenboog boven de 25 is trouwens A, omdat het uiteindelijk daar allemaal mee begint. Tja en die van mij is Z, want dat is gewoon het einde, letterlijk en figuurlijk. Niet veel later begint dan het eerste voorprogramma wat Jason heeft weten te regelen, Miss Sarah-Jane (@SarahJaneMusiq) en Mano Yeah(@ManoYeah) die haar begeleide op toetsen. Wederom moet ik me schamen, want ik kende het niet.


Ze stapt het podium op en begint te zingen, de haren op mijn armen stonden recht overeind. Wat een geluid. De nummers vliegen voorbij. Ik tel ze niet eens, maar sta continue te genieten en ook de tweede dame, damn, wederom kippenvel. Zo gaaf, ik had het idee dat het niet meer beter kon worden. Ik had het dus helemaal fout. Beide dames waren goed zo niet zeer goed, maar wat Chrisette liet horen was waanzinnig. Vraag me niet naar de titels, maar neem van mij aan dat het youtube-filmpje mij nu tegenvalt, ook al bezorgt het mij kippenvel.


Tussendoor stopte ze heel even om vragen uit het publiek te beantwoorden, maar die bleken er niet te zijn, wel het verzoek om happy birthday te zingen wat ze dan ook deed. Om daarna weer gewoon verder te gaan met haar show. 


Nou ben ik zelf iemand die het meest houdt van het oude ruige hip-hop werk en dan met name de rap. Met een goede freestyle doe je mij dan ook echt een plezier. Op het moment dat ze dus ook een rijtje mensen naast haar neerzette en uit de vrije hand over hen begon te zingen kon mijn avond helemaal niet meer stuk. Ik zweefde door de ruimte, puur op adrenaline die deze dame los had weten te maken. Na afloop ben ik dan ook nog heel even blijven hangen, waarbij Chrisette, Sarah-Jane en Correy ook nog even de tijd namen voor de aanwezigen. Super cool. Ik heb vernomen dat er ook nog iets op haar website komt te staan over dit bijzondere optreden en ik raad je aan om die op zeker eens te bekijken.



Mij werd gisteren trouwens duidelijk waarom ik onder de hip hop "opa's" (de oude mannen in het vak) mijn bijnaam de professor ook gewoon gebruiken. Volgens hun ben ik afgestuurd op het onderwerp NL Hip Hop/Nederhop, maar dat leg ik wel een andere keer uit, want dat wordt een verhaal apart. Houd verder 5 Elementz op Twitter in de gaten, want ik heb het idee dat dit nog maar het begin is van heel veel mooie dingen die daar gaan gebeuren. o.a. Queenzday: Beer Hip Hop & Pancakes!

Terwijl ik mijn eerste blog schreef vroeg ik me af of ik wel in staat zou zijn om geregeld een bericht te schrijven. Maar aan de andere kant ik heb inspiratie genoeg. Doordat ik een trouwe supporter ben/was van een Nederlands bandje heb ik wel het een en ander mee gemaakt. Dit loopt uiteen van een te dronken vrouwelijke fan die zich backstage wel wilde laten verwennen door haar vriendje. En er ook geen bezwaar tegen had dat het geheel op film werd vastgelegd. Maar ook iemand die blij mocht zijn dat de politie hem mee nam. Wat zijn "vrienden" eerst lullig vonden, maar er blij om waren toen ze hoorden dat hij de tour bus onderhanden had genomen. En zo zijn er vast wel nog meer leuke herinneringen die ik met jullie kan delen.

Maar dat is niet het enige waar ik het over kan hebben. Ik woon in een klein dorp aan de rand van de randstad. Natuur genoeg dichtbij, heerlijk rustig, maar tegelijkertijd midden in de drukte en de industrie. Wie denkt dat dit niet goed is voor de natuur kan wat mij betreft de boom in.

Zo kon  ik in mijn vorige woning 's avonds heerlijk genieten van een waar spektakel recht voor mijn woonkamer raam. Gewoon al het licht in de woonkamer uit, gordijnen open en dan naar buiten kijken. Eventjes wennen aan de duisternis, knipperen met de ogen en ja hoor daar zijn ze. Kleine vliegende voorwerpen in een rap tempo schieten ze voor het raam langs. Zwart van kleur af en toe zie je het licht van de lantaarnpaal glinsteren in hun oogjes. Op jacht om hun buikje te vullen met de insecten die voor het raam circuleren door de verlichting in het portiek. Wat het zijn? Vleermuizen, gehuisvest in de coniferen haag van mijn beneden buurman.  Zo rond april zag je ze weer te voorschijn komen. En dan wist je gewoon dat het beter weer zou gaan worden. Helaas is het vanaf de straat niet te controleren. Je ziet ze simpelweg niet. En deze wonderen der natuur hoor je ook niet. Ja je kan ze voelen als ze vlak langs je hoofd zoeven, maar dan moet je wel in de voortuin staan.

Voor het huis ligt een straat en grasveld. Aan de andere kant van het grasveld loopt het wandelpad wat door het park heen loopt. Aan de ene kant staan bomen en op het grasveld wat struiken. Tussen de struiken in laat de gemeente het gras vaak wat hoger groeien, omdat het niet met de machine te maaien valt. Hier zie je dan ook geregeld wat eenden waggelen. Zo ook op een mooie zonnige dag. Ik besteed er eigenlijk geen aandacht aan, totdat ik in mijn ooghoek iets omlaag zie vallen. Een wild gekwaak klinkt er vanuit het hoge gras en ik zie twee grote vleugels boven het gras uit komen. Ik herken het patroon. Het is een buizerd, vanuit de lucht heeft hij de eenden gezien en zich in een duikvlucht omlaag laten schieten. En nu probeert hij de stuip trekkende eend mee de lucht in te krijgen. Het lukt, ik heb snel de fotocamera gepakt en er een paar foto's van gemaakt, maar helaas deze zijn mislukt. Het ging allemaal net iets te snel.

Tot mijn verbazing blijk ik er vanuit mijn huidige woning ook nog van te kunnen genieten. Afgelopen weekend zag ik ze alle 3 weer vliegen. Nou ja vliegen, het is meer zweven. Kleine zweefvliegers die rondjes draaien om hoger op te komen. En dan een, twee, drie, vier slagen met de vleugels en in een rechte lijn vooruit. En het hele verhaal begint weer opnieuw. Zo efficiënt, alsof je van een berg afrijd met de fiets en je maar 4 keer rond hoeft te trappen om soortgelijke berg weer op te kunnen rijden, terwijl die 500 meter verderop staat. En ineens gebeurd het. In een ogenblik sluiten de vleugels zich helemaal. De buizerds vallen als een baksteen omlaag, de vleugels worden gestrekt en de duikvlucht wordt ingezet. Schitterend, maar dan houd het op. Ze verdwijnen achter de daken van de huizen in de buurt. Zonde, maar toch een mooi moment.

Zijn er nog meer bewijzen aan te voeren die aantonen dat de natuur zich niet door ons mensen laat stoppen? Ja zeker, aan de andere kant van het dorp ligt een groot industriegebied. Dit ligt langs een kanaal, wat later weer langs een natuurgebied loopt. Het is dan ook niet vreemd dat de gras strook langs het water veel konijnen zitten, maar langs dit drukke terrein vertoeft dus ook met grote regelmaat een vos. Deze is echter totaal niet bang voor mensen. Sterker nog met dezelfde regelmaat wordt hij hier 's avonds in het dorp gesignaleerd. Jawel over de straten naar de kinderboerderij en ook de volkstuintjes zijn niet veilig.

Zo zie je maar dat de natuur zich door ons niet aan banden laat leggen. Het gaat zijn eigen gang, maar van tijd tot tijd mogen we het best een handje helpen, voordat we al dat moois verliezen.

Sommige mensen noemen mij weleens een dromer. Maar zijn dromers niet juist mensen die wij nodig hebben? Het zijn immers onze ideeën die zorgen voor de innovaties. Zo mag ik graag dromen over het kantoor van de toekomst. gezien de huidige technologische vooruitgang en het concept "het nieuwe werken" dat in het leven is geroepen denk ik dat wel eens een vrij heftige omslag in korte tijd kan gaan worden.

Het is april 2025, de wekker gaat. Ik sta op en kleed me aan. Ik pak de koker van de laadmat, niet groter dan een rol King pepermunt. Hierin zit mijn 21" see through touchscreen (21:9)  tablet-pc met 2.000 Tb harddisk, Wireless Hifi, internet everywhere, 24 uurs accu en telefonie mogelijkheid. Ik loop naar het werkcafé bij mij in de buurt Ik leg mijn tablet op het bureau en binnen enkele secondes is het ingesteld op de juiste hoogte. Net als de stoel. Naast mij zitten Shirley en Ruud. Ik heb geen idee voor welk bedrijf zij werken, maar voor mij zijn het goede collega's. We helpen elkaar dan ook geregeld als we tegen problemen aanlopen. Van tijd tot tijd nemen we ook even de tijd om gewoon gezellig bij te praten over onze privé levens, maar ook het delen van kennis wordt niet geschuwd.Zodra ik de laptop knop indruk wordt het beeld voor me geprojecteerd. Voor me zie ik het toetsenbord oplichten. Aan beide kanten naast het toetsenbord zie je een vierkant. Hierbinnen beweeg je dus met je vingers de muisaanwijzer op je scherm, of door simpel voor je op het scherm te wijzen. Boven op het bureaublad kan je diverse screenshots van je projectie opslaan of even snel een kladblokje starten om wat aantekeningen op te schrijven of in te tikken. Even verderop zit een ingenieur die de bouwtekening van een groot werk staat te bekijken. Het bureau staat gekanteld en op het hele blad wordt de tekening weergegeven. Zo nu en dan zet hij z'n donkere bril op. Aan de binnenkant kan hij dan de wijzigingen die hij aanbrengt in 3D bekijken.

Ik hoor je de vraag stellen, maar waar draait nou de software voor je werk?

Misschien is het een goed idee om ook even buiten te kijken. Door de technologische vooruitgang is er geen papieren leesvoer meer is. De supermarkt is gewoon een automatiek geworden. Je vult thuis in wat er op is en bij welke supermarkt je het wilt halen. Bij de supermarkt lever je je boodschappen krat in en neem je de nieuwe weer mee. Afrekenen hoeft niet dat is al gebeurd op het moment dat je het krat uit de automaat haalt. En met regelmaat tref je er een paar extra producten aan ter promotie. En ja ook die zijn op basis van eerdere bestelling wel geheel op jou afgepast. Nee de maatschappij is niet meer zoals we die kenden.

Werktijden kennen we niet meer, alles is vervaagd, maar online en echte afspraken worden er nog steeds gemaakt. Veelal in de vergaderruimtes van de werkcafe's en anders in de zalen van hotels. Inmiddels is 90% van de kantoorpanden gesloten, gesloopt of omgebouwd. Het aantal horeca-ondernemingen is daarentegen met 300% gestegen net als de totale omzet in die branche. Ikzelf krijg elke maand een vaste werkplek vergoeding en door daar een paar euro per maand van mijn eigen geld aan toe te voegen kan ik prima uit de voeten in het werkcafé. Het enige wat er toe doet is dat je jouw werk doet dat het op tijd af is. Al doe je dat in 3 uur per week terwijl anderen er 48 uur over doen, het maakt niet uit. Zelf heb ik mijn werk in de loop der tijd volledig zien vereenvoudigen. Waar werkzaamheden 13 jaar geleden nog rustig een uur in beslag namen kosten ze me nu maar een paar seconde. Ik heb daardoor dus ook 2 andere eenvoudige functies er bij kunnen nemen. Heerlijk dat efficiënt werken nu eindelijk eens wordt beloond in vrije tijd en geld.

Je ziet dus door de wijziging in het maatschappelijk leven van de kantoorgangers dat daar meer behoefte is ontstaan voor recreatie. De hele toerisme industrie zie je dan steeds groter worden aangezien mensen er de tijd en het geld voor krijgen. Echter zie je ook door het weg vallen van banen een steeds grotere groep arbeidslozen ontstaan. Een probleem wat jaren geleden al begon te ontstaan, maar waar de overheid wederom niets aan heeft gedaan. En nu het een echt probleem wordt en ze wel moeten ingrijpen, vraag ik me af of het ze wel gaat lukken.

Zo zie je maar dat elke positieve verandering ook zijn keerzijde kent, maar ook hier komt onze beschaving wel weer uit. Hoewel, het probleem oorlog hebben we ook nog steeds niet weten uit te roeien, al is het nu wel een gevecht van robot tot robot. Met hier en daar een geheime missie met echte soldaten en gelukkig vallen er bijna geen slachtoffers meer.

Shit de wekker ging, ik moet er uit, ik moet naar mijn werk, wat ben ik toch een dromer.
p.s. vanavond naar 5 Elementz release van Stattler & Walldorf van Engel en morgen de recensie van het album en de release  party!

Soms heb je wel eens van die dagen dat je op staat en nog wat onrustig bent. Nou zo'n ochtend had ik dus dit weekend en ik wist meteen dat de oorzaak daarvan bij de avond ervoor gezocht moest worden.

Tja vrijdag na mijn werk ben ik eerst eventjes wezen shoppen in Hoofddorp omdat mijn complete garderobe gewoon aan vervanging toe is. Klein beetje achterstallig onderhoud. En daarna door naar de N201 in Aalsmeer voor een popprijs waar Insayno aan mee deed. Ik kwam daar dus rond een uur of 10 binnen en de bands op het podium konden mij niet echt vermaken net als de rest van het publiek. Ik heb toen ook maar getwitterd naar Insayno om er achter te komen hoe laat hij moest. Tot op de dag van vandaag heeft hij er niet op geantwoord. Maar ik ben toen meteen wel wat anderen gaan beantwoorden. Uiteindelijk komt het er op neer dat ik met Bips in gesprek raakte over dromen en ik 's nachts wel in haar droom zou gaan inbreken en met die gedachte ben ik in slaap gevallen.

Vandaag werd ik dan ook vroeger wakker dan ik had gewild, maar wel met een voldaan en uitgerust gevoel. Hoewel ik de eerste uren nog wel mijn hersens een beetje kwijt ben geweest. Ik heb geen idee waar die waren, het voelde alsof die nog even in dromenland waren achtergebleven en ik niet mocht weten wat er verder gebeurde.

De rest van de droom kon ik me overigens prima herinneren. Ik zag mezelf over Nederland heen zweven, op weg naar Brabant. Wanneer ik boven het huis van Bips aankom wordt ik door het raam naar binnen gezogen. Het is haar slaapkamer. Zeer onrustig ligt ze te draaien en te zweten. Ik ga vlak naast haar zitten en pak haar hand vast. Het draaien versneld, hard wordt er in mijn hand geknepen, maar niet voor lang. Ineens stopt het, ik ben niet langer meer in haar slaapkamer. Ik kijk om me heen en probeer te ontdekken waar we zijn.

Ik doe mijn best om de plek te herkennen, maar deze kroeg ken ik niet. Bips is hier blijkbaar wel bekend en moet steeds aan bekenden van haar uitleggen wie ik ben. En alsof het de normaalste zaak van de wereld is vertelde ze keer op keer dat ik een inbreker ben die haar gevolgd is. Gek genoeg nam geen van allen haar serieus en werd er lacherig op gereageerd. Ik keek nog eens goed rond en zag dat het café gevuld was met PSV-supporters, pas toen merkte ik ook dat de tv aanstond en er begonnen werd aan de wedstrijd, PSV-Benfica.

Tja PSV moest deze wedstrijd flink aan de bak. De uitwedstrijd hadden ze immers met 4-1 verloren dus moest het nu minimaal 3-0 worden. En meteen in de 1e minuut ging het mis. PSV trapt af, en simpel wordt de bal afgepakt. Meteen een lange trap op doel en de keeper die nog niet in de wedstrijd zat duikt net onder de stuit van de bal door, goal. Benfica rook de kans op meer en gaat vol in de aanval, een paar blunders voorin en uiteindelijk valt vlak voor rust de 0-2 door een onterechte penalty en daarbij horende gele kaart. Helaas de 2e voor Marcelo en dus rood.

Bips was inmiddels niet meer te genieten. Ze heeft er zwaar de pest in dat haar PSV achter staat. Ik kan het niet laten haar daar even mee te plagen, maak wat opmerkingen zoals "het is maar een spelletje" "goede ploeg dat Benfica" maar ook stug volhouden dat de penalty volkomen terecht was. Ik loop even weg om bier te halen en als ik terug kom staat ze met haar rug naar me toe. Ik bleef recht achter haar staan terwijl ik haar haar drinken gaf. Langzaam bewogen mijn lippen zich richting haar oor en zachtjes fluisterde ik 'wat zie jij er ongelofelijk mooi uit als je boos bent'. Verbaasd draaide ze haar hoofd naar me toe en onze wangen raakten elkaar. Een vonk van statische elektriciteit sprongt over. Geschrokken trokken we onze hoofden weg en keken elkaar recht in de ogen aan. Heel even verdronk ik in haar bruine ogen, maar niet voor lang. Ineens schoten we allebei keihard in de lach en precies op dat moment veerde het hele café op.

De 2e helft was begonnen en er werd rap gescoord door wie anders dan. ja zeker Berg. De 1-2 was een feit en het begon meteen te rommelen in de defensie van Benfica. Kwaad werd er naar elkaar gekeken en iedereen sprak elkaar aan over elk klein foutje. Nu Benfica is duidelijk de weg kwijt was probeerde PSV er gebruik van te maken. Door wat stoor werk van Berg wist hij zelfs de bal te veroveren op de achterlijn. Hij liep op het doel af, maar had geen ploeggenoten mee. Met alleen de keeper nog voor zich deed hij het onmogelijke. Hij speelde de bal richting de middenlijn met een lichte boog. Toen de bal op de grond terecht kwam sprong deze meteen weer terug op de goal. Roberto probeerde er nog op te duiken en raakte hem nog net met zijn vingertoppen. Het is 2-2.  Zo slecht als Benfica in de wedstrijd kwam te zitten. Zo goed ging het bij PSV. Alles lukte en constante was het de extra man van Benfica die voor problemen zorgde. De goals volgden elkaar rap op en het werd dan ook uiteindelijk 6-2 voor PSV.

Inmiddels was het humeur van Bips ook als een blad omgeslagen en wilde ze maar 1 ding feesten. Ik kreeg nog een paar verwijtende opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Ze draaide zich om en liep weg. Meteen ging ik er achter aan en langs de muur greep ik haar vast op haar schouder. Ik duwde de schouder tegen de muur aan, zodat ze recht voor me kwam te staan. Lacherig keek ik haar aan en toen maakte ik haar duidelijk dat ze dankzij mij nu nog meer genoot van de winst. Verbouwereerd keek ze me aan, maar ze moest mij wel gelijk geven. Tja daarna hebben wij nog even flink de bloemetjes buiten gezet. Diverse cafés en discotheken hebben we bezocht en in een behoorlijk aangeschoten toestand heb ik haar naar huis gebracht. Althans dat heeft de taxichauffeur gedaan terwijl zij la tegen mij aan lag te slapen. Bij haar thuis ben ik zelfs nog zo vriendelijk geweest om haar op haar verzoek in bed te helpen. Daarna ging ook voor mij het kaarsje uit. Met het idee ik doe nog even 2 tellen mijn ogen dicht ging ik naast haar liggen.

Voor mijn gevoel heeft het ook maar echt 2 tellen geduurd dat ze dicht waren. Maar toen ik wakker werd en om me heen keek was Bips in geen velden of wegen te bekennen. Sterker nog ik was weer gewoon thuis, echt ontwaakt uit mijn droomwereld. Bij mij ontstond de vraag waarom voel ik me zo brak en onrustig voelde. De droom kwam terug, maar echt veel maakte dat nog niet duidelijk. Nee dat werd het pas dat ik om 9 uur ineens goed wakker werd. Mijn geest was dus stiekum achtergebleven en heeft in die laatste uren zonder mijn medeweten nog van alles uitgespookt met Bips. Ik vraag me af wat, want ook zij vroeg zich af wat ze afgelopen nacht heeft gedaan.

Je kent dat wel je hoort een verhaal ergens heb je het eerder gehoord. Er zitten alleen grote verschillen tussen beide verhalen. En iedereen kent wel het spelletje uit de klas. Je zit in een kring iemand wordt de gang op gestuurd en in de kring gaat een woord rond. Wonderlijk hoe er aan het eind altijd weer wat anders uitkomt. Laat staan met verhalen.

Tijdens een vakantie wilde een vriend van mij dit ook eens uitproberen. Nou waren wij met zijn tweeën bij hem thuis geweest om zijn laatste aanwinst, een crossmotor, weg te zetten. Zoals gebruikelijk wisten zijn ouders weer van niets en was dat ding weer ergens bij een boer gekocht. Uiteraard met de nodige gebreken, hoe kan het ook anders voor 175 gulden. Bij hem thuis hebben we dat ding in de tuin geparkeerd en is hij nog even een rondje gaan rijden op zijn kart. Natuurlijk werd hij gezien door andere campinggasten en bij terugkomst werd er door ons een plannetje bedacht.

Wij gingen eens kijken hoe snel verhalen zich over de camping zouden verspreiden, maar zouden wel onze ouders inlichten van deze stunt. Dus wij komen aan en de eerste vraag die aan ons gesteld wordt is "waar is die kart gebleven?" En ik begin te vertellen. Leon pakt de kart uit de garage en zonder wat tegen mij te zeggen rijd hij met dat ding de straat op. Een blokje rond het huis, een tweede blokje en bij de derde ronde zit er een politie motor achter hem aan. Ik gooi de garage box dicht en loop dus verder de wijk in. Zo van hier hoor ik niet bij. Zie hem nog een paar keer voorbij komen en merk dat de motor moeite heeft om dat ding in de bochten bij te houden. Hij gooit dat ding om zijn as en net als de motoragent zijn motor heeft gekeerd komt hij hem alweer voorbij gereden. Leon keert dat ding nog een keer rijd bij mij langs en gooit de sleutels van de garagedeur. Ik snap precies wat hij van plan is en doe de garagedeur open op het moment dat hij de hoek om komt. Hij slipt dat ding naar binnen toe en ik gooi rap de sleutels naar binnen en de garagebox dicht. Dan loop ik door tot de hoek waar ik wordt aangesproken door de motoragent. Hij wil weten waar de kart is gebleven. Ik wijs terug de straat in en vertel hem dat ik hem rechtstaf de bocht om had zien komen en dat hij daarna linksaf was gegaan. De agent reed weg en op dat moment zie ik Leon de hoek om komen. Op de brommer, hij was alleen wel zo slim geweest om even een andere jas aan te trekken en kon dus ongemerkt oom agent passeren. Die verbijsterde blikken, het ongeloof droop er van af, maar aangezien ik het vertelde moest het wel waar zijn.

En dan komt dus het mooiste. Ik loop dus terug naar onze caravan en loop meteen naar binnen. Kijk ik dus recht in het gezicht van mijn ouders. Ik zie de blikken en weet dat dat niet veel goeds voorspelt. Nog voor dat ik iets kan zeggen begint de donderpreek. Heb jij ons niet iets uit te leggen. Ik wil antwoorden, maar krijg de kans niet. Op het moment dat ik de kans krijg doe ik mijn verhaal. Ik vertel ze dat het verzonnen is, maar dan merk ik de kracht van roddels. Ze worden versterkt door ooggetuigen die er onmogelijk konden zijn. Vrienden van mijn ouders hadden mij zien rennen voor de politie. Ik ben over motorkappen heen gesprongen met gevaar voor eigen leven. Ze begrepen dat dit niet helemaal waar kon zijn. Maar dit kon nooit verzonnen zijn. Ook niet als grap. Ik kon niet bevatten dat het verhaal zich in de kwartiertje dat ik nodig had om bij de caravan te komen daar al zou zijn. Onverklaarbaar dat roddels sneller kunnen gaan dan dat ik kan lopen. Maar deze ontdekking heeft me wel een avondklok van twee dagen opgeleverd. Al is het het achteraf meer dan waard geweest.

Vandaag een verpletterende beslissing genomen. Ja ik ga bloggen. Nee niet wat ik dagelijks mee maak, want dan ben ik al snel klaar. Nee ik ga jullie gewoon regelmatig lastig vallen met dingen waar niemand bij stil staat. Niemand? Nou ja, bijna niemand dan.

Het is iets wat ik al veel langer doe. Ik kan me lessen maatschappijleer herinneren in het 3e en 4e jaar van de MAVO waarbij ik niets anders deed dan opschrijven wat mij opviel in de klas. Zo kan ik mij een les herinneren die meteen werd omgevormd tot een onverwachtse overhoring. Jawel we kregen wel 5 vragen voorgeschoteld. Nou ja 5 vragen, het waren er eigenlijk 4 met een bonus opdracht. Je moest nog iets vertellen waarom je de extra bonuspunten had verdient. Ja dat kan natuurlijk heel kort, of heel uitgebreid. Hij ging er vanuit dat iedereen dus wel ff snel alles zou beantwoorden, zodat hij precies genoeg tijd had voor de film van 30 min. die hij wou laten zien.

Fout dus. Hij had geen rekening gehouden met deze jongen. Dat afwijkende type dat als hij eenmaal begint met pennen er dan ook niet meer mee stopt. Letters verschenen op het papier, woorden werden gevormd en weer omgezet in zinnen die uiteindelijk zelfs heuse alinea's werden. Steeds minder wit werd het blaadje en de tijd tikte door. De docent keek steeds zenuwachtiger op zijn horloge en mijn klasgenoten waren steeds moeilijker in bedwang te houden.

Hij besloot om een rondje te lopen en de blaadjes op te halen, Tevreden kijk hij op mijn blaadje. De laatste witte regel werd gevuld. Hij kijkt me aan en wacht op het blaadje. De verbazing in zijn ogen is groot. Ik pak het 2e blaadje wat ik klaar had liggen en ga verder met schrijven. Daar ging zijn les, niets voorbereid, want dat was immers niet nodig. En nu? Een leerling, een simpele leerling, verstoorde de hele les. En niets, nee niets kon hij er aan doen. Het was immers zijn eigen schuld. Hij had geen tijdslimiet gesteld, dus kon hij onmogelijk de toets beëindigen.

Heerlijk hoe ik een keer de hele klas in mijn greep had. Leerlingen die stil moesten blijven een leraar die niet anders kon dan zijn best doen om de orde te handhaven. En tja na 30 minuten gaf ik het op. Het doel was immers behaald. De video ging niet door en les geven kon hij ook niet meer. En aangezien dit het laaste lesuur van de dag was, wist ik wat er zou gebeuren. De deur zou open gaan en we konden we rustig vertrekken. Dat was dus mijn fout. Ik kreeg het terug op mijn eigen boterham. De hele klas mocht vertrekken, behalve ik.
En waarom? Om heel kort aan te moeten houden dat hij mijn actie wel kon waarderen en dat ik de volgende keer de film niet hoefde te bekijken. Die les had ik immers niet nodig.

Een week later volgde dus eerst de uitleg over de film en daarna zouden we de film gaan kijken. Wat bleek het ging om stille protesten en stiptheidsacties in landen waar onderdrukking nog doodnormaal was en nog steeds is. Opeens werd mij duidelijk waar vorige week die irritante grijns op zijn gezicht vandaan kwam. Voordat de film werd gestart werd ik nog eventjes naar voren geroepen. Zonder de rest van de klas te informeren over zijn aanbod. Verbazing dat ik het afsloeg, maar ergens had hij ook niet anders verwacht van mij. Verzet, geheime genootschappen, psychologische oorlogsvoering, het had en heeft mijn interesse. Deze documentaire wilde ik dus gewoon zien.

Dan maar niet een half uur eerder thuis. En daarbij ik moest die dag toch al na blijven, omdat ik weer eens te laat op school was verschenen bij de wiskunde les van Pinxt. Niet dat Maarten de conciërge me lang zou laten blijven, maar kon natuurlijk onmogelijk eerder dan mijn klasgenoten bij hem aankloppen. Nee ik heb dus braaf de documentaire zitten kijken en me netjes bij Maarten gemeld. Die was daarmee alweer tevreden en stuurde me naar huis. Tja dat ik binnen kwam had hij me immers eerst nog even naar de AH gestuurd. Zijn shag  was immers op en ik vond het toch niet erg om nog 5 minuutjes van de les te missen.
Ik moest immers wachten op Maarten, want hij moest mijn te laat briefje tekenen.

Zo zie je maar hoe raar het kan lopen als je het een keer begint te schrijven over niets. Gaat het uiteindelijk toch nog over iets, maar toch gaat ook dat weer nergens over. Tja dat is nou de complexiteit van het menselijk brein. En wat is het heerlijk om die weer eens op "papier" te zetten. En voor wie het leest, bedankt en wie weet tot een volgende keer.