De Professor

Mijn filosofische tweets met @google4ever van vandaag hebben me alweer geïnspireerd voor een nieuw blogje. Waarvoor mijn dank, zijn die volgers toch weer ergens goed voor.

Waar het overging? Nou dat doet er niet toe. Het gaat om de gedachte die er achter zit. Al heb je nog zoveel geld er zijn dingen die je er niet mee kunt kopen. Neem nou bijvoorbeeld zoiets leuks als zelf pizza’s maken. Tuurlijk het is duurder dan een kant en klaar pizza, maar de lol van het maken kan je niet kopen. Zeker niet als je het samen doet.

Zo kan iedereen zich wel een moment herinneren, met je moeder in de keuken, samen koekjes of broodjes bakken met je vriendjes of vriendinnetjes. Tja en in een onbewaakt ogenblik wordt er even in het meel geblazen en niet veel later zit iedereen onder. Moeders natuurlijk boos, maar totaal geen overwicht omdat ze het zelf ook veels te leuk vindt en dan het wachten op het eindresultaat. Vaak zaten er nog wat zwarte plekjes op, maar dat mocht de pret niet drukken. Uiteindelijk smaken ze toch veel beter dan die machinale dingen uit de supermarkt! En dat komt door die heerlijke herinnering die je letterlijk kan proeven.

Alleen al om die rede is het eigenlijk aan te raden om dit ook regelmatig met je geliefde te doen. Zo kan ik me herinneren dat een keer pizza maken uitliep in het uiteindelijk toch nog laten bezorgen. De blik van die jongen kan ik me nog voor me halen.

Ik woonde toen nog in een flatje en de keuken zat meteen aan het begin van de galerij. Hij moest daar dus eerst langs. Ik zag hem al naar het raam kijken, dat was bijna mat glas van het meel. Toen ik de deur open deed kon hij nog net een glimp van mijn vriendin opvangen, die geheel wit de badkamer in dook. Die open mond en ogen die uit zijn karkassen leken te gaan vallen, grandioos en de gebrachte pizza’s waren binnen no time op. Misschien kwam dat doordat we allebei meer trek hadden in het toetje dan de pizza, maar dat is een heel ander verhaal.

Het laat gewoon zien hoe we van eenvoudige dingen kunnen genieten, want daar draait het toch om in het leven? Genieten. Hoe je het doet maakt niet uit. Als je het maar doet. Zo maak ik nu dankbaar gebruik van de laptop van mijn baas om dit stukje te schrijven. Maar ondertussen zit ook heerlijk te genieten van het haardvuurtje wat naast me brand. Anders had ik nooit op deze zonnige dag tot 22:00 uur in de tuin kunnen blijven zitten. Het begint immers al behoorlijk fris te worden buiten de warmte van het vuur.

Nee, sinds lange tijd heb ik niet meer zoveel gedaan als de laatste paar weken. Mijn fiets heeft dit jaar alleen al meer kilometers gemaakt dan de overige 6 jaar bij elkaar. Ik heb delen in mijn omgeving leren kennen waar ik al jaren langs rijd, maar nooit van heb geweten dat er zoveel schoonheid achter schuil ging.

Ik heb nog een hoop te ontdekken hier in de omgeving en ga daar op zeker ook van genieten.

Maar voor nu moet ik er helaas mee ophouden. Mijn buren hebben blijkbaar de ramen niet dichtgedaan en hun hele huis staat dus blauw. Maar als je weet dat je buurman graag een vuurtje stookt op warmere dagen en je ruikt rook, dan doe je toch eventjes het raam dicht? Of denk ik nou te simpel? Blijkbaar wel, want eerst kwam hij even over de schutting loeren en nadat ik gedag had gezegd was hij meteen vertrokken. Een paar uur later kwam zij met de vraag of ik de korf aan de andere kant van mijn tuin wilde zetten. Goed plan een hete vuurkorf verplaatsen, natuurlijk dat doen ik wel eventjes. Al denk ik niet dat die 2 meter veel zullen uit maken. Inmiddels blijf ik zelf wel overal een rooklucht ruiken. Dus voordat ik zo plat ga. Stap ik nu eerst nog even onder de douche. Misschien dat ze dus toch een punt hadden.