De Professor

Je kent dat wel je hoort een verhaal ergens heb je het eerder gehoord. Er zitten alleen grote verschillen tussen beide verhalen. En iedereen kent wel het spelletje uit de klas. Je zit in een kring iemand wordt de gang op gestuurd en in de kring gaat een woord rond. Wonderlijk hoe er aan het eind altijd weer wat anders uitkomt. Laat staan met verhalen.

Tijdens een vakantie wilde een vriend van mij dit ook eens uitproberen. Nou waren wij met zijn tweeën bij hem thuis geweest om zijn laatste aanwinst, een crossmotor, weg te zetten. Zoals gebruikelijk wisten zijn ouders weer van niets en was dat ding weer ergens bij een boer gekocht. Uiteraard met de nodige gebreken, hoe kan het ook anders voor 175 gulden. Bij hem thuis hebben we dat ding in de tuin geparkeerd en is hij nog even een rondje gaan rijden op zijn kart. Natuurlijk werd hij gezien door andere campinggasten en bij terugkomst werd er door ons een plannetje bedacht.

Wij gingen eens kijken hoe snel verhalen zich over de camping zouden verspreiden, maar zouden wel onze ouders inlichten van deze stunt. Dus wij komen aan en de eerste vraag die aan ons gesteld wordt is "waar is die kart gebleven?" En ik begin te vertellen. Leon pakt de kart uit de garage en zonder wat tegen mij te zeggen rijd hij met dat ding de straat op. Een blokje rond het huis, een tweede blokje en bij de derde ronde zit er een politie motor achter hem aan. Ik gooi de garage box dicht en loop dus verder de wijk in. Zo van hier hoor ik niet bij. Zie hem nog een paar keer voorbij komen en merk dat de motor moeite heeft om dat ding in de bochten bij te houden. Hij gooit dat ding om zijn as en net als de motoragent zijn motor heeft gekeerd komt hij hem alweer voorbij gereden. Leon keert dat ding nog een keer rijd bij mij langs en gooit de sleutels van de garagedeur. Ik snap precies wat hij van plan is en doe de garagedeur open op het moment dat hij de hoek om komt. Hij slipt dat ding naar binnen toe en ik gooi rap de sleutels naar binnen en de garagebox dicht. Dan loop ik door tot de hoek waar ik wordt aangesproken door de motoragent. Hij wil weten waar de kart is gebleven. Ik wijs terug de straat in en vertel hem dat ik hem rechtstaf de bocht om had zien komen en dat hij daarna linksaf was gegaan. De agent reed weg en op dat moment zie ik Leon de hoek om komen. Op de brommer, hij was alleen wel zo slim geweest om even een andere jas aan te trekken en kon dus ongemerkt oom agent passeren. Die verbijsterde blikken, het ongeloof droop er van af, maar aangezien ik het vertelde moest het wel waar zijn.

En dan komt dus het mooiste. Ik loop dus terug naar onze caravan en loop meteen naar binnen. Kijk ik dus recht in het gezicht van mijn ouders. Ik zie de blikken en weet dat dat niet veel goeds voorspelt. Nog voor dat ik iets kan zeggen begint de donderpreek. Heb jij ons niet iets uit te leggen. Ik wil antwoorden, maar krijg de kans niet. Op het moment dat ik de kans krijg doe ik mijn verhaal. Ik vertel ze dat het verzonnen is, maar dan merk ik de kracht van roddels. Ze worden versterkt door ooggetuigen die er onmogelijk konden zijn. Vrienden van mijn ouders hadden mij zien rennen voor de politie. Ik ben over motorkappen heen gesprongen met gevaar voor eigen leven. Ze begrepen dat dit niet helemaal waar kon zijn. Maar dit kon nooit verzonnen zijn. Ook niet als grap. Ik kon niet bevatten dat het verhaal zich in de kwartiertje dat ik nodig had om bij de caravan te komen daar al zou zijn. Onverklaarbaar dat roddels sneller kunnen gaan dan dat ik kan lopen. Maar deze ontdekking heeft me wel een avondklok van twee dagen opgeleverd. Al is het het achteraf meer dan waard geweest.