De Professor

Vandaag een verpletterende beslissing genomen. Ja ik ga bloggen. Nee niet wat ik dagelijks mee maak, want dan ben ik al snel klaar. Nee ik ga jullie gewoon regelmatig lastig vallen met dingen waar niemand bij stil staat. Niemand? Nou ja, bijna niemand dan.

Het is iets wat ik al veel langer doe. Ik kan me lessen maatschappijleer herinneren in het 3e en 4e jaar van de MAVO waarbij ik niets anders deed dan opschrijven wat mij opviel in de klas. Zo kan ik mij een les herinneren die meteen werd omgevormd tot een onverwachtse overhoring. Jawel we kregen wel 5 vragen voorgeschoteld. Nou ja 5 vragen, het waren er eigenlijk 4 met een bonus opdracht. Je moest nog iets vertellen waarom je de extra bonuspunten had verdient. Ja dat kan natuurlijk heel kort, of heel uitgebreid. Hij ging er vanuit dat iedereen dus wel ff snel alles zou beantwoorden, zodat hij precies genoeg tijd had voor de film van 30 min. die hij wou laten zien.

Fout dus. Hij had geen rekening gehouden met deze jongen. Dat afwijkende type dat als hij eenmaal begint met pennen er dan ook niet meer mee stopt. Letters verschenen op het papier, woorden werden gevormd en weer omgezet in zinnen die uiteindelijk zelfs heuse alinea's werden. Steeds minder wit werd het blaadje en de tijd tikte door. De docent keek steeds zenuwachtiger op zijn horloge en mijn klasgenoten waren steeds moeilijker in bedwang te houden.

Hij besloot om een rondje te lopen en de blaadjes op te halen, Tevreden kijk hij op mijn blaadje. De laatste witte regel werd gevuld. Hij kijkt me aan en wacht op het blaadje. De verbazing in zijn ogen is groot. Ik pak het 2e blaadje wat ik klaar had liggen en ga verder met schrijven. Daar ging zijn les, niets voorbereid, want dat was immers niet nodig. En nu? Een leerling, een simpele leerling, verstoorde de hele les. En niets, nee niets kon hij er aan doen. Het was immers zijn eigen schuld. Hij had geen tijdslimiet gesteld, dus kon hij onmogelijk de toets beëindigen.

Heerlijk hoe ik een keer de hele klas in mijn greep had. Leerlingen die stil moesten blijven een leraar die niet anders kon dan zijn best doen om de orde te handhaven. En tja na 30 minuten gaf ik het op. Het doel was immers behaald. De video ging niet door en les geven kon hij ook niet meer. En aangezien dit het laaste lesuur van de dag was, wist ik wat er zou gebeuren. De deur zou open gaan en we konden we rustig vertrekken. Dat was dus mijn fout. Ik kreeg het terug op mijn eigen boterham. De hele klas mocht vertrekken, behalve ik.
En waarom? Om heel kort aan te moeten houden dat hij mijn actie wel kon waarderen en dat ik de volgende keer de film niet hoefde te bekijken. Die les had ik immers niet nodig.

Een week later volgde dus eerst de uitleg over de film en daarna zouden we de film gaan kijken. Wat bleek het ging om stille protesten en stiptheidsacties in landen waar onderdrukking nog doodnormaal was en nog steeds is. Opeens werd mij duidelijk waar vorige week die irritante grijns op zijn gezicht vandaan kwam. Voordat de film werd gestart werd ik nog eventjes naar voren geroepen. Zonder de rest van de klas te informeren over zijn aanbod. Verbazing dat ik het afsloeg, maar ergens had hij ook niet anders verwacht van mij. Verzet, geheime genootschappen, psychologische oorlogsvoering, het had en heeft mijn interesse. Deze documentaire wilde ik dus gewoon zien.

Dan maar niet een half uur eerder thuis. En daarbij ik moest die dag toch al na blijven, omdat ik weer eens te laat op school was verschenen bij de wiskunde les van Pinxt. Niet dat Maarten de conciërge me lang zou laten blijven, maar kon natuurlijk onmogelijk eerder dan mijn klasgenoten bij hem aankloppen. Nee ik heb dus braaf de documentaire zitten kijken en me netjes bij Maarten gemeld. Die was daarmee alweer tevreden en stuurde me naar huis. Tja dat ik binnen kwam had hij me immers eerst nog even naar de AH gestuurd. Zijn shag  was immers op en ik vond het toch niet erg om nog 5 minuutjes van de les te missen.
Ik moest immers wachten op Maarten, want hij moest mijn te laat briefje tekenen.

Zo zie je maar hoe raar het kan lopen als je het een keer begint te schrijven over niets. Gaat het uiteindelijk toch nog over iets, maar toch gaat ook dat weer nergens over. Tja dat is nou de complexiteit van het menselijk brein. En wat is het heerlijk om die weer eens op "papier" te zetten. En voor wie het leest, bedankt en wie weet tot een volgende keer.