De Professor

Gisteren maakte ik weer eens gebruik van mijn opmerking 'kei gaaf'. Nu vraag je je vast af waarom het mijn opmerking is. Nou eigenlijk is dat weer een heel simpel verhaal.

Het begon met een discussie toen ik een jaar of 10 was. Wij waren op vakantie in noord Limburg in IJsselsteyn, waar wij het hele kampeerseizoen in de weekeinden te vinden waren. Op die camping stonden een aantal Brabanders en een Hollanders. In die tijd hadden wij de gewoonte om alles gaaf te noemen en de Brabo's vonden alles kei leuk.Tja en dan krijg je al snel rivaliteit tussen de verschillende groepen.

Tijdens een van de gesprekken ontstond dus de discussie over wat er nou gebruikt moest worden, want eigenlijk was alles fout. Arne en Jody trokken het hardst aan de discussie. Maar goed dat waren dan ook twee neefjes van elkaar en behoorlijk aan elkaar gewaagd. Mooie was dan ook dat de 1 uit Deurne kwam en de ander uit Heerhugowaard. Uiteindelijk was ik degene die de 2 uitspraken combineerde tot kei link, er werd lacherig op gereageerd, maar toen ik meteen daarna met kei gaaf begon werd het al snel overgenomen.

Gedurende de vakantie werd dit dan ook goed volgehouden. Echter dat ik na de vakantie terug kwam in mijn klas van de basisschool werden mijn broertje en ik hard uitgelachen voor deze opmerking. Maar wij hebben ons niet uit het veld laten slaan door deze kleine groep mensen.

Toen ik een jaar later naar het voortgezet onderwijs ging gebeurde er iets merkwaardigs. Iedereen om mij heen had het ineens over kei gaaf zus en kei gaaf zo. Waar het vandaan wist niemand, maar ik wist genoeg. Ergens bij onze vakantie-vrienden had iemand het opgepakt en in een jaar tijd was het langzaam als een olievlek over Nederland verspreid. Toen ik tegen hen begon dat ik de betreffende combi al langer kende werd ik voor gek verklaard. Hoe kon ik nou al een jaar weten van uitspraken die net hip zijn? Dat was in hun ogen onmogelijk. Ik heb het er toen maar bij laten zitten. Ergens was dit voor mij een mooie wraak actie op de pesters waar ik op dat moment last van had.

Zonder dat ze het wisten liepen ze mij af te kraken en tegelijkertijd liepen ze als een stelletje meelopers in mijn voetsporen achter mij aan. Later heb ik nog wel een poging gedaan om ze te laten zien wie ze nou imiteerden, maar niemand die mij wilde geloven. Hoe kon ik dat immers bedacht hebben en nog erger hoe kon het dat het er een jaar over had gedaan voordat het hun had bereikt. En zelfs de link dat ze met leeftijds- en plaatsgenoten van mijn vakantievrienden hadden staan praten wilde niet tot ze doordringen.

En nu komt het mooiste afgelopen woensdag is er weer iets nieuws ontstaan, maar daar ga ik jullie niets over verklappen. Het enige wat ik er op te zeggen heb is dat het tijd is voor een Cola Drieman om het weekend in te luiden.