De Professor

@google4ever heeft net zijn amandelen laten knippen en op het moment dat hij door het ziekenhuis wordt ontslagen stappen 2 mannen op hem af. Ze zijn gehuld in volledig zwarte pakken en dragen een zwarte zonnebril. Meteen worden ze alleen gelaten.

Beide mannen tonen een identificatie van de F.B.I. en in een rap tempo worden zijn beide armen op zijn rug geduwd. Hij krijgt een knietje en al snel ligt hij voorover op de grond. Met een tie-grip worden zijn handen en voeten aan elkaar vast gezet. En in een vloeiende beweging volgt meteen een blinddoek. Hij wordt door de mannen opgetild. Hij hoort dat de mannen het tempo verhogen en door de gang heen rennen. Een paar keer hoort hij de kreet "F.B.I. PASSING THROUGH!". Ze rennen de trappen af. Elke stap omlaag voelt alsof hij wordt geslagen met een moker. Zijn hoofd bonst als een gek.

Niet veel later schieten ze door de hal heen en ineens staan ze buiten. Hij voelt een stevige wind over zijn lichaam heen gaan. Zand en stof slaan tegen zijn lichaam aan. Het geluid van een V6 zwelt aan en hij hoort een snel draaiende ventilator zoeven. Niet snel daarna wordt hij op een metalen vloer gegooid. Hij voelt zijn hoofd over de vloer schuren, maar door de verdoving van de operatie krijgt hij er niet alles van mee. Dan ineens een steek in zijn nek en alles wordt zwart voor zijn ogen.


Wanneer hij weer bijkomt zit hij in een kleine vierkante kamen. Om hem heen ziet hij alleen maar spiegels. Dan ineens een stem. Wie ben jij? Hij geeft geen antwoord en probeert op te staan. Het gaat niet. Hij voelt een snijdende pijn in zijn enkels en polsen. Wanneer hij er naar kijkt ziet dat hij met zeer smalle glazen boeien is vastgeketend. Het glas heeft smalle wonden in zijn lichaam gemaakt. Weer spreekt de stem. Probeer het niet nog een keer. Je hebt alleen jezelf ermee.

Langzaam dringt het bij hem door. Ze denken dat hij mijn informant is en dan weer die mysterieuze zware stem. Hoe kom jij aan dat handboek en waar heb je het verstopt? Hij begint te stotteren en antwoord I i i i ik heb er ni ni ni niets mee te maken! Een kleine stroomstoot volgt. En de vraag wordt herhaald en ook hij valt in herhaling. Ik weet echt niets. Weer een stroomstoot. Zijn spieren trekken samen. Zijn polsen en enkels drukken nu tegen de glazen boeien aan en hij voelt de snijdende pijn heviger worden. Langzaam voelt hij de kracht op het glas toenemen terwijl hij vecht om zijn armen en benen stil te houden. Het lukt niet. Langzaam maar zeker voelt hij ook zijn zweetdruppels in de verse wonden glijden en een helse pijn volgt.

Tegen wil en dank in begint hij te roepen. IK VERTEL!! IK VERTEL!! Maar wat valt er te vertellen? Hij weet niets. Snel begint hij te vertellen over geheimproject en na een korte uit leg stopt hij heel even. En ineens is daar die zachte zwoele vrouwenstem. Vertel maar verder meneer. Rustig verteld hij verder, over de mogelijkheden en kansen die het te bieden heeft en meer. Hij heeft geen idee meer van hoelang hij aan het vertellen is, maar wanneer hij bijna alle informatie over geheimproject heeft prijsgeven klinkt weer die vrouwenstem. Jij weet echt van niets je kan gaan.

Ineens wordt het donker om hem heen. Weer die steek in zijn nek en die plotseling invallende duisternis. Wanneer hij weer wakker wordt kijkt hij recht in het gezicht van zijn vrouw. Hij vraagt zich af hoe laat het is en werpt een blik op de klok. Het is 15:03 uur. Hij vraagt zich hoe hij thuis is gekomen. Dan ineens begint zijn vrouw te tieren. En waar kom jij vandaan? Verbaasd kijkt hij haar aan en antwoord. Van het ziekenhuis, waar anders. Maar in plaats van rustiger wordt ze nog kwader. Ja dat was gisteren en waar ben je de rest van de tijd geweest? Hij denkt aan de mannen van de F.B.I. en begint haar er over te vertellen. Wanneer hij zijn verhaal kracht bij wil zetten trekt hij de mouw van zijn overhemd omhoog en zegt. Kijk maar naar de wonden. Hij wijst naar zijn pols en terwijl hij omlaag kijkt ziet hij tot zijn verbazing helemaal niets. Een hevige ruzie ontstaat en al snel vliegen de beschuldigingen hem om de oren. Hij probeert zich te verdedigen maar wat hij ook probeert zijn vrouw wordt alleen maar bozer.

Dan ineens klinkt de telefoon. Hij neemt op en hoort een computerstem Geef mij je vrouw. Hij duwt haar het toestel in handen en er ontstaat een stilte. Hij hoort haar een paar keer ja oh en nee zeggen en dan hangt ze op. Ze gaat op het bed zitten en slaat met haar hand op het dekbed. Hij gaat naast haar zitten en vraagt zich af wat er gaat gebeuren. Sorry Mike klinkt het uit haar mond. Ik had geen idee van de informatie die de professor heeft gekregen, maar de man aan de andere kant vertelde precies hetzelfde als jou. Er moet als het goed is een kaartje in je borstzak zitten. Hij graait in zijn borstzak en ja hoor een visitekaartje. Wanneer hij hem goed bekijkt blijkt het een cd-rom te zijn. Hij doet deze in de computer en opent het filmpje wat er op staat. Ze zien een aantal fragmenten van de ondervraging terug. Hij ligt languit op een operatietafel. Stevig vastgegespt. Op zijn lichaam zitten diverse pads geplakt en op een scherm ziet hij de ruimte waarin hij dacht te zijn opgesloten. Ineens stopt het filmpje. Een kleine knal klinkt en een klein rookwolkje komt uit de DVD-drive vandaan. Hij opent deze en tot zijn verbazing is de drive leeg.

Even laat hij alles op zich in werken en niet veel later zie ik een tweet voorbij komen. Geheimproject is in gevaar en niet veel later wordt deze gevolgd door een dat hij onderweg is naar mij. Eenmaal binnen barst hij dus meteen los met vertellen. Na zijn verhaal pakt hij de tickets en vertrekt. Terwijl ik nog bij zit te komen van zijn verhaal komt er alweer een tweet binnen ik moet bloggen over geheimproject. Ik weet genoeg en ik begin te schrijven.....

Zo juist kreeg ik van een niet bestaand twitter-account een DM met deze foto met daarop de hand van @google4ever, vaag!!!