vrijdag 29 november 2013
Traktatie (Door @Zeikbaard)
"Mag het niet gewoon een zakje chips zijn..?" "Neehee papa!! Fleur had vorige week allemaal vlinders van lolly's gemaakt en Brian had dracula's gemaakt van een stokje met druiven eraan.. Als ik nou met alleen een zakje chips kom, is dat stom!" Ze werd 6.. Mijn tweede.. Als kind van gescheiden ouders heeft ze in het geval van creatieve knutselpraktijken de pech dat ze ook wel eens bij papa slaapt. Dat geef ik ruiterlijk toe. Mijn ex is een knutsel in dat gedoe, ik een stuntel. Als ík vroeger op school met lijm of crêpepapier in de weer ging, zat heel de klas naar me te kijken en te lachen. Ik was (en bén) daar een draak in. Mijn moeder heeft me wel eens verteld dat ze ooit mijn haren kort heeft moet laten knippen omdat er zoveel lijm in zat, dat het niet te redden was.
Als ouder van een kind van deze leeftijd, heb je het maar zwaar tegenwoordig. Met de komst van internet en allerhande creabea-cursussen wordt er tegenwoordig van je verwacht dat de traktatie van je kinderen een waar spektakelstuk is. Konden mijn ouders nog wegkomen met een mandarijntje met een vlaggetje kaas erin geprikt: wij zijn ronduit de lul.. Je kunt niet meer aankomen met een appel die beschilderd is, of een banaan waar je een bootje van gemaakt hebt. Nee, je moet minstens 3 uur werk hebben gestoken in muffins-die-het-rokje-zijn-van-een-prinses, of een taart gemaakt van 30 verschillende soorten fruit.
Het ergste vind ik nog dat iedereen er maar aan mee doet. Nee, dat is niet helemaal waar.. Het ergste is eigenlijk die veroordelende blikken van die moeders: alsof je een minder mens bent als je je kind een zakje chips laat uitdelen voor haar verjaardag.. En dáárom iedereen er aan meedoet. Voor je het weet ga je het schoolplein over als "Ja, leuke man, maar hij kan beter de traktatie's aan zn ex over laten." Nou heb ik daar schijt aan, het boeit me totaal niet wat mensen van me vinden, maar het zou zomaar weer invloed kunnen hebben op de 'afspreek-bereidwilligheid' van hun kinderen met die kleine van mij. En als ze niet meer willen afspreken met elkaar, worden ze geen vriendinnen. En als ze geen vriendinnen heeft, gaat ze niet graag meer naar school. En als ze niet meer graag naar school gaat, gaan haar prestaties onderuit. En als haar prestaties.. Enfin.. U begrijpt me wel..
Mijn eerste is net tien geworden. Hij is als ik. Hij heeft een broertje dood aan dit soort quatsch en zei me met een grote triomfantelijke smile op zijn gezicht: "Papa, ik ben met mijn verjaardag bij jou dit jaar en dan moet ik natuurlijk uitdelen op school: Als jij de mandarijntjes koopt, deel ik ze uit. Klaar." *zucht..
Maar goed, bij die tweede gaat dat dus anders. Die tweede heeft ook verschrikkelijke klasgenoot-moeders. Van die wijven die in volle make-up, haar geföhnd en mantelpak verschijnen als ze hun kind naar school toe brengen en daarna nog een halfuur blijven staan beppen. Om vervolgens, als ze hun kind weer van school af komen halen, weer op precies dezelfde plek, een halfuur te vroeg, wéér te gaan staan, in een nieuwe outfit. Ik heb in de eerste jaren dat de kinderen daar op school zaten ooit eens de fout gemaakt om daar bij te gaan staan. Ik kan u vertellen: het hele schoolplein gaat er over de tong. Dié had weer een nieuwe jas, dié had heur haar wel eens mogen wassen, enz. Maar als de desbetreffende moeder dan langs liep een fake smile op het gezicht zetten en vriendelijk lachen. Ik heb mijn ogen uitgekeken.
Goed.. Haar traktatie dus. "Hoe laat moet je trakteren?" vroeg ik haar. "Aan het einde van de dag, dan mag je de traktaties komen brengen en mag ik uitdelen. En je moet niet vergeten dat ik aan de juf iets anders moet uitdelen, Fleur had een speciale vlinder gemaakt!" *kreun
Twee dagen later was het zover. Tussen de middag had ze me nog gevraagd wat voor traktaties ze uit ging delen, want ik had het steeds geheim gehouden. "Dat is een verrassing." Mijn oudste zat in zijn vuistje te lachen, die wist dat er weer een papa-streek zou komen. In de auto deed ze nog een verwoedde poging om me het tóch te laten vertellen, en drukte me op mn hart dat het "wel léuk moest zijn!" Om 15.00u toog ik naar de cafetaria, haalde een grote doos friet en 1 frikadel speciaal voor de juf (die at ze zo te zien wel vaker..) en klopte op de klasdeur..
Terwijl de kinderen met z'n allen uit die doos frietjes zaten te schranzen en de juf haar frikadel naar binnen duwde, zag ik door het klasraam de moeders. Wijzen, druk praten, lachen. Heerlijk. In de klas had mijn meisje een grijns van oor tot oor en voerde het hoogste woord. Toen de bel ging en we allemaal naar buiten liepen, legde ze haar hand in mijn de mijne. Ik had het goed gedaan. Buiten trof ik de moeder van Fleur. Ze gaf me een knipoog en zei:"wat ben jíj slim.." Ik keek haar aan en lachte gemaakt terug:"Dankje, die van ons moeten binnenkort weer eens afspreken, vind je niet?"Geschreven door Zeikbaard:
Tweets van @ZeikBaard
vrijdag 22 november 2013
Traktatie 2.500 volgers 40.000 tweets
Hoi allemaal en gefeliciteerd!
Het is gelukt 40.000 tweets en 2.500 volgers dat vraagt om een feestje. Kies maar uit. Er is keus genoeg voor iedereen.
Ik zou zeggen tast toe. En als jullie mij willen bedanken voor alle 40.000 tweets... Mag ik jullie dan nog even wijzen op dit blog: http://deprofessor1976.blogspot.com/2013/11/financieel-zwaar-weer.html
Bedankt!
Het is gelukt 40.000 tweets en 2.500 volgers dat vraagt om een feestje. Kies maar uit. Er is keus genoeg voor iedereen.
 |
 |
 |
 |  |  |
 |
Ik zou zeggen tast toe. En als jullie mij willen bedanken voor alle 40.000 tweets... Mag ik jullie dan nog even wijzen op dit blog: http://deprofessor1976.blogspot.com/2013/11/financieel-zwaar-weer.html
Bedankt!
financieel zwaar weer.
Nou daar gaan we dan. De kogel is door de kerk. Ik ga de schuldsanering in. Althans dat is op dit moment het vooruitzicht. Hoe dat komt? Een opeenstapeling van factoren in mijn leven.
In het kort gezegd kan ik zeggen dat het pesten in mijn jeugd 1 van de factoren is die een rol speelt in mijn huidige situatie. Het verlaagde zelfvertrouwen speelt mij nog steeds parten en legt mij een drempel op bij een hulpvraag. Je kan rustig stellen dat ik een angststoornis heb voor het aangaan van gesprekken/contacten.
Een tweede punt wat een rol speelt is het overlijden van mijn beste maatje, Thijs. Samen met hem was ik bezig om een bedrijf op te starten. Na zijn overlijden liepen de rekeningen door maar ik was niet bij machte om hier iets mee te kunnen doen. Dit bleef dus oplopen.
Dan komen we meteen op het derde punt. Mijn toenmalige partner gaf op mijn hulpgeroep en de vraag om steun niet thuis. Dat zat mij zo dwars dat ik toen ook heb besloten om deze relatie te beëindigen.
Door mijn gebrek aan zelfvertrouwen en nog wat randfactoren ben ik niet verder gaan vragen om hulp en ben ik zoals altijd blijven proberen het zelf op te lossen. Dit ging niet en het ontlopen van het probleem werd weer uit de kast getrokken. Nota's werden ongeopend op een stapel gelegd. Dat werden incassobrieven. Schrijven van deurwaarders, gerechtelijke procedures en dat werd weer omgezet in loonbeslag. Minder loon krijgen, automatische incasso's die niet konden worden afgeschreven en dan het rijtje van voren af aan weer beginnen. Een cirkel waar je zonder hulp dan niet meer uit komt.
Dat wordt dus buffelen om hier uit te komen. Ik dacht even het op te kunnen lossen met ludieke verloting... Maar helaas dat blijkt in strijd te zijn met op de Kansspelbelasting... Dan maar gewoon afwachten en hopen dat alles goed komt.
In het kort gezegd kan ik zeggen dat het pesten in mijn jeugd 1 van de factoren is die een rol speelt in mijn huidige situatie. Het verlaagde zelfvertrouwen speelt mij nog steeds parten en legt mij een drempel op bij een hulpvraag. Je kan rustig stellen dat ik een angststoornis heb voor het aangaan van gesprekken/contacten.
Een tweede punt wat een rol speelt is het overlijden van mijn beste maatje, Thijs. Samen met hem was ik bezig om een bedrijf op te starten. Na zijn overlijden liepen de rekeningen door maar ik was niet bij machte om hier iets mee te kunnen doen. Dit bleef dus oplopen.
Dan komen we meteen op het derde punt. Mijn toenmalige partner gaf op mijn hulpgeroep en de vraag om steun niet thuis. Dat zat mij zo dwars dat ik toen ook heb besloten om deze relatie te beëindigen.
Door mijn gebrek aan zelfvertrouwen en nog wat randfactoren ben ik niet verder gaan vragen om hulp en ben ik zoals altijd blijven proberen het zelf op te lossen. Dit ging niet en het ontlopen van het probleem werd weer uit de kast getrokken. Nota's werden ongeopend op een stapel gelegd. Dat werden incassobrieven. Schrijven van deurwaarders, gerechtelijke procedures en dat werd weer omgezet in loonbeslag. Minder loon krijgen, automatische incasso's die niet konden worden afgeschreven en dan het rijtje van voren af aan weer beginnen. Een cirkel waar je zonder hulp dan niet meer uit komt.
Dat wordt dus buffelen om hier uit te komen. Ik dacht even het op te kunnen lossen met ludieke verloting... Maar helaas dat blijkt in strijd te zijn met op de Kansspelbelasting... Dan maar gewoon afwachten en hopen dat alles goed komt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
