maandag 11 juli 2011
Waar was jij 10 jaar geleden?
11 juli 2001, 10 jaar geleden. Deze dag heeft alles in huis om een bijzondere dag te gaan worden. Allereerst is het heerlijk weer en daarnaast is het de bedoeling dat we een aantal retourzendingen gaan veilen onder de collega's.
Ik werk op dat moment voor LetsBuyIt.com op kantoor aan de Appollolaan in Amsterdam, recht tegenover het Hilton hotel. Vrolijk loop ik het pand binnen naar de 2e etage en begin met mijn werk van die dag. Mee kijken met Chander, zodat ik zijn taken over kan gaan nemen.
Wanneer we om half een gaan eten is er niets aan de hand. We zitten zoals altijd gezellig aan de tosti's en aardbeien met suiker. Maar toen we rond half 2 wilden beginnen met de veiling gebeurde het. We hoorden diverse ambulances aankomen en niet veel later kwam zelfs de traumaheli bij het raam voorbij vliegen. Iedereen stond op om naar de voorzijde van het gebouw te lopen. Er viel op dat moment weinig te zien. Het aanwezige ambulance personeel zat op het dak van Toomler en waren bezig naast een lichaam. We blijven zo nog even kijken en zien dan eerst de trauma-heli vertrekken en even later de ambulances.
Hierop zijn wij verder gegaan met de veiling. Maar hetgeen we net gezien hadden liet ons niet helemaal los. Al snel werd er gespeculeerd over wie er op het dak lag. De 1e naam die genoemd werd was die van Herman Brood. Er werd lacherig op gereageerd en jolig werd de grap gemaakt die iedereen wel kent.
Wat doen al die vogels daar? Nou er ligt brood op het dak. De toegesnelde media verrasten ons dan ook niet echt. Overal stonden busjes geparkeerd van de NOS en RTL. En niet veel later hoorden we op de radio het nieuws. "Herman Brood heeft zelfmoord gepleegd door van het dak van het Hilton te springen."
Ons grap was dus de werkelijkheid. We waren allen met stomheid geslagen. Van een normale dag was nu allang geen sprake meer. Iedereen kreeg de mogelijkheid om direct naar huis te gaan. Maar niemand had op dat moment de behoefte om te vertrekken. De aanwezigheid van de camera ploegen zorgden daarvoor. Niemand had de behoefte om door een van de persmuskieten over aangesproken te worden.
Een anderhalf uur later ga ik dan ook richting huis. De wagens van de pers staan er nog en bij het Hilton worden inmiddels bloemen gelegd. Heel even sta ik nog te gniffelen. Op dat moment is mijn toenmalige baas nl bezig met het afsluiten van zijn pc. Hij is moet nl nog naar een afspraak en had eigenlijk al 5 min. in de auto moeten zitten. Ik zie zijn BMW dan ook keurig in het vak voor de deur staan. Alleen ik zie ook dat die de komende tijd ook niet wegkomt. De heren van de pers waren zo vriendelijk geweest om hem klem te zetten. Waarom ik daarom kon lachen? Nou de beste man liep altijd te pochen dat het zo'n snelle en exclusieve wagen is. Dat is heel leuk, maar als hij een gewone auto had gereden, i.p.v. een super lage coupé. Dan had hij over de bolide over de stoep weg kunnen rijden. Maar ja nu was de stoeprand dus net iets te hoog voor hem.
Al met al werd het dus ook een bijzondere dag, maar toch heel anders dan wat ik er van verwacht had.
Ik werk op dat moment voor LetsBuyIt.com op kantoor aan de Appollolaan in Amsterdam, recht tegenover het Hilton hotel. Vrolijk loop ik het pand binnen naar de 2e etage en begin met mijn werk van die dag. Mee kijken met Chander, zodat ik zijn taken over kan gaan nemen.
Wanneer we om half een gaan eten is er niets aan de hand. We zitten zoals altijd gezellig aan de tosti's en aardbeien met suiker. Maar toen we rond half 2 wilden beginnen met de veiling gebeurde het. We hoorden diverse ambulances aankomen en niet veel later kwam zelfs de traumaheli bij het raam voorbij vliegen. Iedereen stond op om naar de voorzijde van het gebouw te lopen. Er viel op dat moment weinig te zien. Het aanwezige ambulance personeel zat op het dak van Toomler en waren bezig naast een lichaam. We blijven zo nog even kijken en zien dan eerst de trauma-heli vertrekken en even later de ambulances.
Hierop zijn wij verder gegaan met de veiling. Maar hetgeen we net gezien hadden liet ons niet helemaal los. Al snel werd er gespeculeerd over wie er op het dak lag. De 1e naam die genoemd werd was die van Herman Brood. Er werd lacherig op gereageerd en jolig werd de grap gemaakt die iedereen wel kent.
Wat doen al die vogels daar? Nou er ligt brood op het dak. De toegesnelde media verrasten ons dan ook niet echt. Overal stonden busjes geparkeerd van de NOS en RTL. En niet veel later hoorden we op de radio het nieuws. "Herman Brood heeft zelfmoord gepleegd door van het dak van het Hilton te springen."
Ons grap was dus de werkelijkheid. We waren allen met stomheid geslagen. Van een normale dag was nu allang geen sprake meer. Iedereen kreeg de mogelijkheid om direct naar huis te gaan. Maar niemand had op dat moment de behoefte om te vertrekken. De aanwezigheid van de camera ploegen zorgden daarvoor. Niemand had de behoefte om door een van de persmuskieten over aangesproken te worden.
Een anderhalf uur later ga ik dan ook richting huis. De wagens van de pers staan er nog en bij het Hilton worden inmiddels bloemen gelegd. Heel even sta ik nog te gniffelen. Op dat moment is mijn toenmalige baas nl bezig met het afsluiten van zijn pc. Hij is moet nl nog naar een afspraak en had eigenlijk al 5 min. in de auto moeten zitten. Ik zie zijn BMW dan ook keurig in het vak voor de deur staan. Alleen ik zie ook dat die de komende tijd ook niet wegkomt. De heren van de pers waren zo vriendelijk geweest om hem klem te zetten. Waarom ik daarom kon lachen? Nou de beste man liep altijd te pochen dat het zo'n snelle en exclusieve wagen is. Dat is heel leuk, maar als hij een gewone auto had gereden, i.p.v. een super lage coupé. Dan had hij over de bolide over de stoep weg kunnen rijden. Maar ja nu was de stoeprand dus net iets te hoog voor hem.
Al met al werd het dus ook een bijzondere dag, maar toch heel anders dan wat ik er van verwacht had.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 reacties:
Wat heftig om dit van zo dichtbij mee te maken. Ik weet ook nog precies waar ik was. Ik zat in de trein vanuit Rotterdam toen het gebeurde. Mijn toenmalige vriendje, een groot Broodfan, stond me al op te wachten op het station om me het nieuws te vertellen. Zulke momenten blijven je bij.
Een reactie posten