De Professor

Laat ik eerst eens proberen om uit te leggen waarom we momenteel zoveel moeite hebben om een regeerakkoord te krijgen. Eigenlijk kan ik dat wel doen met een heel simpel voorbeeld.

In mijn jeugd heb ik meegedaan aan een tiener zeskamp tijdens een vakantie. Een schitterende dag, maar nadat ons team de winst wist te behalen begon het gedonder. Want hoe moet je met 7 team leden nou 1 prijs delen? Elk van ons had even veel recht op de beker want iedereen had immers alles gegeven. Eerst probeerden onze ouders het op te lossen, maar later gingen wij als team in 'vergadering' over de beker. We kwamen er niet uit. Ook niet met de hulp van onze ouders. We zouden immers na de vakantie elk weer onze eigen weg gaan en de beker zou dan niet meer kunnen rouleren.

En dat is precies wat er aan de hand is met ons huidige kabinet. We hebben te veel partijen die dezelfde prijs willen op eisen. Maar voor hun eigen prijs geen meerderheid kunnen vinden. Want diverse stukjes eigenbelang botsten weer met die van de mogelijke coalitiegenoten. En met al de kleine one issue partijen die stemmen weg snoepen van de grotere partijen. Hoe meer partijen er moeten samenwerken hoe groter de kans is dat ze het niet op alle fronten met elkaar eens zijn. Maar hoe ga je dat veranderen? Want we zien immers steeds meer splinter partijen ontstaan, waardoor de kloven alleen nog maar groter zullen gaan worden.

Als je dit probleem voorlegt aan diverse mensen ziet niemand daar eigenlijk een oplossing voor. En ogenschijnlijk is die er ook niet. Tenzij je probeert het probleem omzet in een uitdaging. En wat doe je wanneer iemand je voor een grote uitdaging zet? Juist je gaat het in stukjes proberen te bereiken. Je hebt een doel en vervolgens ga je proberen om dat doel in delen te bereiken. En dat is ook precies wat mijn politieke hervorming inhoud.

Geen regeerakkoord meer voor een Kamermeerderheid. Nee iedereen telt mee op alle fronten. De twee grootste partijen leveren de Ministers en daarnaast kiest het volk de Minister President. Deze partijen bepalen de Ministers en Staatssecretarissen. En zodra dat gebeurd is wordt er tussen deze twee partijen besproken in welke volgorde de invulling van het beleid wordt bepaald. Daarna kan het nieuwe politieke spel plaats gaan vinden. Om te beginnen met het vaststellen van een basis begroting. Waarna vervolgens de verdere verdeling over de beleidsdoelen plaats kan gaan vinden met het daarbij horende beleid. En dit alles moet dan gebeuren binnen de grenzen van het eerder vastgestelde financiële beleid.

Op delen van het beleid is het namelijk wel mogelijk om met een meerderheid overeenstemming te vinden. Tevens zijn er nog een paar positieve bijwerkingen. Het onderhandelen over standpunten verhuist vanuit de achterkamers naar de Kamer, waardoor de politiek transparanter wordt en dus ook beter te begrijpen is voor de burger. Daarnaast wordt het voor one issue partijen ook noodzakelijk om zich te verdiepen in de andere matterie, omdat hun achterban ze ook daarop af zal gaan rekenen. Ze moeten nl meewerken aan ander beleid of ze nou willen of niet, want hun stem wordt immers belangrijk en er zal dan ook wel wat voor terug gevraagd gaan worden.

Deze hervormingen is wat dit land nu nodig heeft. Het zorgt ervoor dat beslissingen snel en effectief kunnen worden genomen. Lijnen worden weer korter en uiteindelijk zal dat ook zorgen voor een stimulans van de economie. Het wachten is nu alleen op de politici die dit concept willen omarmen en verder uitwerken.